مقایسه تأثیر فلوکستین و آلپرازولام در کاهش قندخون بیماران دیابتی نوع دو

چکیده زمینه: دیابت قندی شایع ترین اختلال غدد درون ریز است. با توجه به مقاوم شدن بیماران دیابتی به داروهای ضد دیابت خوراکی، استفاده از سایر داروها برای کنترل بهینه قندخون و به تعویق انداختن عوارض دیابت لازم است. هدف: مطالعه به منظور مقایسه تأثیر فلوکستین و آلپرازولام در کاهش قندخون در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی که به روش موازی انجام شد، 66 بیمار دیابتی نوع دو مراجعه کننده به مرکز تحقیقات دیابت یزد که دیابت کنترل نشده داشتند به صورت تصادفی در دو گروه قرارگرفتند، یک گروه روزانه 20 میلی گرم فلوکستین روزانه و گروه دیگر روزانه 5/0 میلی گرم آلپرازولام به مدت 6 هفته دریافت کردند. مقادیر نمایه توده بدنی، قندخون ناشتا، قند دو ساعت بعد از غذا و هموگلوبین گلیکوزیله قبل و بعد از مصرف دارو اندازه گیری و داده ها توسط آزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین نمایه توده بدنی، قندخون ناشتا، قند دو ساعت بعد از غذا و هموگلوبین گلیکوزیله پس از مصرف فلوکستین به ترتیب به میزان 8/0±2/2 کیلوگرم بر مترمربع، 5/7±5/27 میلی گرم بر دسی لیتر، 5/10±5/47 میلی گرم بر دسی لیتر و 5/0±5/1 درصد کاهش یافت که این کاهش در تمام موارد معنی‌دار بود(001/0p=). میانگین قندخون ناشتا، قند دو ساعت بعد از غذا و هموگلوبین گلیکوزیله در گروه آلپرازولام نیز به ترتیب 5/4±7/13 و 6/5±5/22 میلی گرم بر دسی لیتر و 3/0±5/0 درصد کاهش داشت (001/0p=)، ولی نمایه توده بدنی 5/1±3/0 کیلوگرم بر مترمربع افزایش یافت که معنی دار نبود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که فلوکستین و آلپرازولام در تعدیل قند بالا در مبتلایان به دیابت نوع دو که دچار عوارض عمده‌ای نشده اند نقش کمکی دارند و فلوکستین در این زمینه بهتر عمل می‌کند.